Επιλογές και ορθές εφαρμογές των συγκολλητικών παραγόντων

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
• Στην αποκατάσταση απολεσθέντων οδοντικών ιστών η υιοθέτηση διαδικασιών συγκόλλησης είναι πολύ συχνή. Η προσκόλληση σύνθετης ρητίνης, κοινή για μικρές εμφράξεις, στοχεύει σήμερα να αγκαλιάσει το πλήρες φάσμα της αποκαταστατικής οδοντιατρικής, που παρέχεται ακόμη και για το βαριά τραυματισμένο δόντι.
• Η επιτυχία όλων των διαδικασιών συγκόλλησης συνδέεται με την σχολαστική ανάλυση όλων των εμπλεκόμενων παραγόντων, που σχετίζονται με τη φύση του υλικού αποκατάστασης και την επιφάνεια του δοντιού του δέκτη. Θεμελιώδεις παράμετροι για την επιλογή του είδους του υλικού, που θα χρησιμοποιηθεί σε σχέση με τη διαδικασία αποκατάστασης, εξαρτώνται από τη διαφορετική χημική και δομική σύνθεση των οδοντικών υποστρωμάτων και τη χημική σύνθεση του ίδιου του υλικού. Η τυπική μορφολογική δομή της οδοντίνης περιέχει 70% υδροξυαπατίτη, 12% νερό και 18% οργανικά συστατικά (ινίδια κολλαγόνου, πρωτεογλυκάνες, οδοντινικό υγρό, κύτταρα κλπ.). Ωστόσο, οι βαθιές τερηδονικές αλλοιώσεις σε νεαρούς ασθενείς περιέχουν ελαττωμένο ποσοστό υδροξυαπατίτη με μεγαλύτερο αριθμό οδοντικών σωληναρίων και μεγαλύτερης διαμέτρου έκαστο. Σε άλλες καταστάσεις η οδοντίνη μπορεί να βρεθεί με περισσότερο ή λιγότερο οργανικά συστατικά, όπως για παράδειγμα όταν αραιώνεται με υποχλωριώδες νάτριο κατά τη διάρκεια της ενδοδοντικής θεραπείας ή με οδοντίνη μύλης μετά από διαδικασία λεύκανσης. Σε όλες αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις καθώς και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, η αδιάκριτη χρήση οποιουδήποτε συγκολλητικού συστήματος αδαμαντίνης-οδοντίνης που διατίθεται στην αγορά, δεν ενδείκνυται.

Πολύ συχνά η ποσότητα της διαθέσιμης αδαμαντίνης είναι περιορισμένη. Σε αυτές τις περιπτώσεις τόσο η σωστή διαδικασία παρασκευής σε συνδυασμό με ένα κατάλληλο συγκολλητικό σύστημα συγκόλλησης αδαμαντίνης-οδοντίνης εξασφαλίζει την επιτυχία. Συνεπώς, η επιλογή στην εφαρμογή ενός συγκεκριμένου αυτοκόλλητου υλικού ρητίνης με ή χωρίς τη χρήση αυτοκόλλητου συστήματος συγκόλλησης περιπλέκει την κλινική λήψη αποφάσεων. Τέτοιες δυσκολίες αντιμετωπίζονται ακόμη περισσότερο κατά την προσκόλληση προσθετικής στεφάνης, από διάφορα υλικά με διαφορετικές χημικές συνθέσεις ή τεχνητό άξονα εντός του ριζικού σωλήνα.

Με βάση τα πρόσφατα ερευνητικά στοιχεία, η επιδίωξη ενός άριστου αποτελέσματος πρέπει να βασίζεται στην κλινική διάγνωση και στη λεπτομερειακή εκτέλεση των διαφόρων σταδίων εφαρμογής.
Κατά την παρουσίαση θα εξετασθούν τα ακόλουθα επιμέρους θέματα:
1. Τα κλινικά στάδια και ο χρονισμός επηρεάζουν την ποιότητα της ερμητικής και μακροχρόνιας συγκόλλησης;
2. Είναι απαραίτητα διαφορετικά συγκολλητικά συστήματα για διαφορετικά οδοντικά και αποκαταστατικά υποστρώματα;